Sneeuwballen gooien naar de hypotheek

Ik kom uit een arm gezin. Pap was fabrieksarbeider, mam was huismoeder. Soms verdiende ze iets bij met thuiswerken: het naaien van partijen kleding of andere dingen. Ik herinner me nog stoelverkleiners en schoenenzakken. Want ja, we hielpen allemaal een handje mee.

Een karbonaadje was een luxe: pap en mam kregen het vlees, mijn zusje en ik kregen het bot met een restje vlees om af te knagen. Een ware traktatie. Ik besefte toen niet dat we het niet breed hadden. Ik wist niet beter.

Later, toen ik naar het voortgezet onderwijs ging moest ik op een gegeven moment maandelijks naar een kantoor om 25 gulden te betalen. Die last kwam op mij, want mijn school (10 km fietsen) bevond zich op een steenworp afstand van het deurwaarderskantoor – want dat was het. Mijn ouders hadden de rekening van de dierenarts niet kunnen betalen….

Die ervaring heeft mij zo ontzettend diep geraakt dat ik besloot om nooit schulden te maken en nooit geld te lenen. Dat heb ik heel lang vol kunnen houden. Ik ben getrouwd, kreeg kindertjes, en toen de jongste 4 jaar werd ben ik op zoek gegaan naar een baan. Ik ben nu eenmaal geen huisvrouw.

Jarenlang hebben we schuldenvrij kunnen leven, tot het moment dat onze auto het begaf. En ja, die had mijn man toch echt nodig voor het woon-werk verkeer. Dus dan toch maar een doorlopend krediet afgesloten. En dan gaat het ongemerkt: nieuwe computer, wasmachine stuk, andere onverwachte uitgaven – je hebt de mogelijkheid dus spreek je het krediet aan.